Psychisch lijden en herstel – een verhaal van hoop

Katrien brengt een moedige getuigenis. ‘Mijn rouwproces van de suïcide van mijn zeventienjarige zoon volgt niet het ‘geijkte’ proces, waarschijnlijk omdat ik al deels afscheid heb (moeten) nemen in leven. Ik merk dat er in mijn omgeving veel mensen kampen met schuldgevoelens rond suïcide/lijden van hun kinderen. In de verhalen die ik hoor/lees, zitten er veel schuldgevoelens, ‘waarom’-vragen, onbegrip, ondraaglijk verlies. Zelf vind ik weinig verhalen rond aanvaarding, (be)rusting. Terwijl het net dat is dat bij mij zo overheerst. Het ‘levend verlies’ waar Manu Keirse het over heeft is bij mij zeer herkenbaar.’ Ze hoopt dat haar getuigenis een aanzet kan zijn om het onderwerp van psychisch lijden en euthanasie niet uit de weg te gaan. Om hier samen te durven over spreken. Niet als dé oplossing, maar als één van de manieren om erkenning van je specifiek lijden te kunnen ervaren. Om hoop te kunnen ervaren. Wat die hoop dan ook is: hoop op behandeling, hoop op leven of hoop op rust.

Deze activiteit gaat door n.a.v. de tiendaagse van de Geestelijke Gezondheidszorg.
Dit ervaringsverhaal kan meehelpen om het taboe op psychische problemen te doorbreken en een hart onder de riem steken voor wie het zelf of aan de zijlijn meemaakt.
De werking van ervaringsdeskundigen van NOWE (het netwerk van geestelijke gezondheidszorg in Noord West-Vlaanderen) wil via getuigenissen aantonen dat herstel wel degelijk kan.